เหง้า - พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน -

เหง้า เหง้า, น ลำต้นที่อยู่ใต้ดินของพืชบางชนิด เช่น ขิง กระวาน ที่จมอยู่ใต้ดิน เหง้า, ต้นเดิม, ต้นวงศ์ เค้า ๑, เหง้า เช่น โคตรเค้าเหล่ากอ รากเหง้า, เหง้า, ลำต้นที่อยู่ในดินของพืชบางชนิด เช่น

เหง้า หรือ แง่ง เป็นลำต้นใต้ดินที่มักเจริญในแนวขนานกับผิวดิน อาจมีลักษณะกลมแตกติดต่อกันหรือกลมยาว มีข้อและปล้องสั้นๆ มีใบเกล็ด หุ้มตาไว้ ตาอาจแตกแขนงเป็นลำต้นใต้ดิน หรือลำต้นและใบแทงขึ้น เหง้า พืชจำพวกหัว-เหง้า · เหง้า หัว รสเผ็ดร้อนขม สรรพคุณ แก้ปวดท้อง แก้จุกเสียดแน่น ขับลมให้กระจาย แก้ฟกบวม แก้พิษ แก้บิดตกโลหิต แก้ลมป่วง แก้เกลื้อน แก้สันนิบาตหน้าเพลิง ตำผสมกับเกลือมะขามเปียกให้สตรี